Το Σάββατο 20 Ιανουαρίου εκπλαγήκαμε ευχάριστα στην πρεμιέρα του έργου Dolorosa Φωτεινή, που έγραψε και σκηνοθέτησε η αγαπημένη μας Μαίη Σεβαστοπούλου. Πατώντας σε μια σίγουρη ιστορική μαρτυρία, την καταστροφή της Σμύρνης, ξετυλίγει με απέριττο, στιβαρό, αλλά και βαθειά ανθρώπινο τρόπο τη ζωή ενός κοριτσιού και της οικογένειάς της πριν την καταστροφή, τις σχέσεις της με το βοηθητικό προσωπικό του σπιτιού, αλλά και τις σχέσεις της τοπικής κοινωνίας, Έλληνες και Τούρκοι, μεταξύ τους. Διακριτικά, και εύστοχα (πίσω από τις λέξεις θα λέγαμε), γιατί δεν είναι στις προθέσεις της Μαίης Σεβαστοπούλου να κάνει πολιτική, υπαινίσσεται, μέσα από τη ζωή της έφηβης Φωτεινής, τους λόγους που έφεραν τη μεγάλη ανατροπή, που έσπειρε θάνατο και ξεριζωμό και χώρισε αμετάκλητα δύο λαούς που μέχρι τότε ζούσαν ειρηνικά κι αγαπημένα μεταξύ τους.
Με μοναδικό κειμήλιο και αποσκευή την πλεξούδα της νταντάς της Ευανθίας η Φωτεινή βρίσκεται μόνη της, ξεκομμένη από τους δικούς της, στο κατάστρωμα του γιαπωνέζικου πλοίου, που διασώζει τους μισοπνιγμένους Έλληνες στο λιμάνι της Σμύρνης. Μετά από περιπετειώδες ταξίδι καταλήγει στην Αλεξάνδρεια, όπου αναζητά τον πατέρα της Ευανθίας.
Η Αλεξάνδρεια έτσι, γίνεται η δεύτερη πατρίδα της Φωτεινής και ο δεύτερος πόλος εξέλιξης του έργου, που έρχεται να ισορροπήσει θαυμαστά τον πρώτο.
Δεν είναι τυχαία νομίζουμε η επιλογή της Αλεξάνδρειας. Συναγωνίζεται σε πνευματική δύναμη και πλούτο τη Σμύρνη. Είναι η Αλεξάνδρεια του Καβάφη, σημείο συνάντησης διαφορετικών εθνικοτήτων και πολιτισμών. Η κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα την κοσμοπολίτικη Σμύρνη και οι δύο πόλεις, η καθεμιά από τη μεριά της, κοιτίδες και φάροι του ελληνισμού.
Παίζουν η Μαίη Σεβαστοπούλου και η Σωτηρία Κολόζου. Η ιστορία αρθρώνεται σε εξαιρετικούς μονολόγους, σε δύο επίπεδα. Συγκρατημένη η Σωτηρία υποδύεται τη μακρινή πρόγονο, που ξαναγεννιέται σαν μέσα σε όνειρο για ν’ αρχίσει να ξετυλίγει την από πάντα παρουσία της οικογένειας, μαζί και του ελληνικού στοιχείου στη Σμύρνη.
Εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα βρίσκουμε ότι αποτελεί η κάθοδος της προγιαγιάς από μία σκάλα, δηλωτική του μακρινού υπερτόπου από τον οποίο έρχεται, όπως και η χρήση του πιάνου τεκμήριο της οικονομικής και πνευματικής κατάστασης του ελληνικού στοιχείου.
Το έργο απογειώνεται με τους θαυμάσιους μονολόγους της Μαίης στο δεύτερο επίπεδο, που μέσα από το χειμαρώδη λόγο της μας καλεί ν’ ακολουθήσουμε το ταξίδι της ζωής της άλλοτε ασθμαίνοντας από τον όλεθρο και τη φωτιά κι άλλοτε χαλαρώνοντας με ονειροπολήσεις μιας χαμένης ευτυχισμένης ζωής. Οι συγκλονιστικοί μονόλογοι της Μαίης συμπληρώνονται και δένουν αρμονικά με τα έξοχα τραγούδια της Σωτηρίας, που στο δεύτερο επίπεδο τραγουδά και παίζει συγχρόνως πιάνο.
Ένα άλλο σκηνοθετικό εύρημα, το ίδιο πετυχημένο, αποτελούν οι μπάλες από βαμβάκι, κρεμασμένες στο ταβάνι, που μας εισάγουν στην παραγωγό Αίγυπτο.
Ένα έργο τέχνης δεν έχει ανάγκη από πομφόλυγες για να πείσει, πείθει με τα μηνύματά του και τη μετάγγιση αυτών των μηνυμάτων στην ψυχή του θεατή. Κάτι που πετυχαίνουν απόλυτα η Μαίη Σεβαστοπούλου και η Σωτηρία Κολόζου και τις ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Το έργο παίζεται κάθε Σάββατο, στο θέατρο Αγγέλων βήμα, Σατωβριάνδου 36.
Μαρία Λακάκη
Με μοναδικό κειμήλιο και αποσκευή την πλεξούδα της νταντάς της Ευανθίας η Φωτεινή βρίσκεται μόνη της, ξεκομμένη από τους δικούς της, στο κατάστρωμα του γιαπωνέζικου πλοίου, που διασώζει τους μισοπνιγμένους Έλληνες στο λιμάνι της Σμύρνης. Μετά από περιπετειώδες ταξίδι καταλήγει στην Αλεξάνδρεια, όπου αναζητά τον πατέρα της Ευανθίας.
Η Αλεξάνδρεια έτσι, γίνεται η δεύτερη πατρίδα της Φωτεινής και ο δεύτερος πόλος εξέλιξης του έργου, που έρχεται να ισορροπήσει θαυμαστά τον πρώτο.
Δεν είναι τυχαία νομίζουμε η επιλογή της Αλεξάνδρειας. Συναγωνίζεται σε πνευματική δύναμη και πλούτο τη Σμύρνη. Είναι η Αλεξάνδρεια του Καβάφη, σημείο συνάντησης διαφορετικών εθνικοτήτων και πολιτισμών. Η κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα την κοσμοπολίτικη Σμύρνη και οι δύο πόλεις, η καθεμιά από τη μεριά της, κοιτίδες και φάροι του ελληνισμού.
Παίζουν η Μαίη Σεβαστοπούλου και η Σωτηρία Κολόζου. Η ιστορία αρθρώνεται σε εξαιρετικούς μονολόγους, σε δύο επίπεδα. Συγκρατημένη η Σωτηρία υποδύεται τη μακρινή πρόγονο, που ξαναγεννιέται σαν μέσα σε όνειρο για ν’ αρχίσει να ξετυλίγει την από πάντα παρουσία της οικογένειας, μαζί και του ελληνικού στοιχείου στη Σμύρνη.
Εξαιρετικό σκηνοθετικό εύρημα βρίσκουμε ότι αποτελεί η κάθοδος της προγιαγιάς από μία σκάλα, δηλωτική του μακρινού υπερτόπου από τον οποίο έρχεται, όπως και η χρήση του πιάνου τεκμήριο της οικονομικής και πνευματικής κατάστασης του ελληνικού στοιχείου.
Το έργο απογειώνεται με τους θαυμάσιους μονολόγους της Μαίης στο δεύτερο επίπεδο, που μέσα από το χειμαρώδη λόγο της μας καλεί ν’ ακολουθήσουμε το ταξίδι της ζωής της άλλοτε ασθμαίνοντας από τον όλεθρο και τη φωτιά κι άλλοτε χαλαρώνοντας με ονειροπολήσεις μιας χαμένης ευτυχισμένης ζωής. Οι συγκλονιστικοί μονόλογοι της Μαίης συμπληρώνονται και δένουν αρμονικά με τα έξοχα τραγούδια της Σωτηρίας, που στο δεύτερο επίπεδο τραγουδά και παίζει συγχρόνως πιάνο.
Ένα άλλο σκηνοθετικό εύρημα, το ίδιο πετυχημένο, αποτελούν οι μπάλες από βαμβάκι, κρεμασμένες στο ταβάνι, που μας εισάγουν στην παραγωγό Αίγυπτο.
Ένα έργο τέχνης δεν έχει ανάγκη από πομφόλυγες για να πείσει, πείθει με τα μηνύματά του και τη μετάγγιση αυτών των μηνυμάτων στην ψυχή του θεατή. Κάτι που πετυχαίνουν απόλυτα η Μαίη Σεβαστοπούλου και η Σωτηρία Κολόζου και τις ευχαριστούμε γι’ αυτό.
Το έργο παίζεται κάθε Σάββατο, στο θέατρο Αγγέλων βήμα, Σατωβριάνδου 36.
Μαρία Λακάκη